Afgelopen week had ik vakantie en heb ik het boek; Het einde van de opvoeding (Jan Geurtz) gelezen. Zo wat een mooi boek is dat, het heeft me zeker weer aan het denken gezet en heeft veel bij mij los gemaakt. In het kort komt het er op neer dat we onze kinderen stiekem enorm kunnen belasten met al onze eigen “shit”. Dat we geneigd zijn om onze eigen jeugdproblemen te projecteren op de opvoeding van onze kinderen Ons opvoeden is vaak gericht op de toekomst, met als doel het latere levensgeluk van onze kids veilig te stellen. Onze opvoedingshandelingen vloeien voort uit het beeld dat je als ouder hebt over hoe een volwassen mens zou moeten zijn, plus het verlangen om de ontwikkeling van onze kinderen te controleren en sturen. We geven daarmee het signaal af aan onze kinderen dat zij nog niet goed zijn zoals ze zijn als ze geboren worden. Zij moeten door ons als ouders goed gemaakt worden. Terwijl in elk mens alles al aanwezig is bij de geboorte om uit te groeien tot een mooi mens. Aan ons als ouders de taak deze zaadjes te voeden en regelmatig water te geven. Om goed voor onze kinderen te zorgen (dat is iets anders als opvoeden). Hen te voorzien van liefde, voeding, veiligheid, ruimte, eerlijkheid, moed, warmte en onze zorg. Zorg is gericht op het nu. Opvoeden is gericht op de toekomst. Vraag je eens af waarom je op een bepaalde manier opvoedt. Waarom heb je bepaalde regels? Waarom vind je dat je kind iets op een bepaalde manier moet doen? Waarom vind je bepaalde dingen ZO belangrijk? En neem dan geen genoegen met GEWOON. Onderzoek eens wat er onder zit. Wil je jouw kind behoeden voor fouten die je zelf hebt gemaakt, of pijn die je als kind zelf hebt gevoeld? Heb je als ouder gefaald als je kind zich niet volgens de maatstaven van de maatschappij gedraagt? Leg je jouw kinderen bepaalde normen op (waarvan je weet dat anderen deze waarderen), zodat je de bevestiging ontvangt dat je het goed doet als ouder? Heb je als ouder bepaalde kansen niet gekregen en stimuleer je jouw kind om deze kansen wel te grijpen? Heb je....... Ik heb hier thuis een leuk gesprek over gehad met de kinderen. Het ging er over waarom ze netjes aan tafel moesten zitten. Dus niet met hun knieën boven het tafelblad uitstekend en onder uit gezakt. Weet je dat ik dat een hele interessante vraag vind. En met GEWOON komen we dan niet weg. Want waarom is dat zo gewoon, wie bepaalt dat? En waarom moet je netjes aan tafel zitten? Ben ik als moeder bang dat als ik dit mijn kinderen niet leer, ze later daar op aangesproken gaan worden? Of nog erger dat een ander vindt dat ik mijn kinderen niet goed heb opgevoed? Waarom irriteert het mijn man als ze er zo bij zitten? En dan kom je er samen achter dat het inderdaad te maken heeft met een beeld dat je hebt van hoe het volgens de maatstaven van de maatschappij moet. We hebben deze “regel” nu losgelaten. De kinderen gaven aan zelf wel te willen en kunnen ontdekken of het wel of niet wenselijk is om zo aan tafel te zitten. En ik heb er alle vertrouwen in dat ze dit prima kunnen We doen dit alles met de beste bedoelingen en uit liefde. We willen onze kinderen behoeden voor fouten, teleurstelling, voor een vervelende reactie van een ander of pijn. Ze leren zich te gedragen naar de maatstaven van ons, te voldoen aan onze verwachtingen. Maar krijgen onze kinderen dan voldoende ruimte om zelf de wereld te ontdekken, hun eigen pad te bewandelen, zichzelf te leren kennen? Om te ontdekken met vallen en opstaan? Wat hun kwaliteiten zijn en waar ze gelukkig van worden? Want zeg nu zelf, zijn dit niet vragen weer veel volwassenen nu nog mee worstelen? Hoe mooi zou het zijn als wij als ouders onze kinderen de ruimte zouden kunnen en durven geven. Dat we hen het vertrouwen geven dat ze het zelf kunnen en het gevoel dat ze al helemaal goed zijn zoals ze zijn. Dat we in de spiegel durven kijken en de verantwoordelijkheid nemen voor ons eigen stuk. En het allerbelangrijkste….dat wij als ouders onze kinderen het leven voorleven! Dit boek is echt het lezen waard en wil je een keer met mij sparren over deze vragen? Voel je dan meer dan welkom❤

De kinderen zijn nu een aantal weken thuis en er wordt verwacht dat zij thuis ijverig aan de slag gaan met hun schoolwerk. Ik weet niet hoe dit bij jullie gaat maar hier ging dit alles behalve van een leie dakje. De eerste dagen was het heel interessant om digitaal aan de slag te gaan. Ze waren enthousiast, dat beloofde veel goeds.. Toen kwamen er steeds meer dingen die moesten, elke dag een uur inloggen om contact te hebben met de leerkracht en medeleerlingen, weekplanningen waarvan verwacht werd dat ze daarmee aan de slag gingen. Mooie initiatieven vanuit school, leerkrachten die enorm hun best doen om het digitale onderwijs zo goed mogelijk vorm te geven. Maar hier ging het mis... De kinderen gingen er alle drie op hun eigen manier mee om. Maar vooral bij 1 van hen riep dit alles zo ontzettend veel weerstand op. Alles is anders, de wereld staat op haar kop. Zeker als je wat gevoeliger bent, heb je hier op z’n tijd echt wel last van. En dan MOET je ook nog van alles van school, terwijl je thuis bent. De weerstand zorgde voor veel ruzie, discussie en frustratie. Dit kon toch niet de bedoeling zijn? Ik ben gaan voelen, wat wil hier gezien worden? Wat wordt hier gespiegeld? Hier kwam ik mezelf tegen. Elke ochtend zat ik klaar met de kinders om aan de schooldag te beginnen. Uren zat ik naast hen om ze te helpen en begeleiden. Maar waarom? Met welke motivatie? Ik wilde graag de lijstjes afwerken, kwam er voor mezelf achter dat ik vooral aan de eisen wilde voldoen van school en de juf of meneer. Het zou mij toch niet overkomen dat mijn kinderen straks hun werk niet af zouden hebben? Ik met mijn pedagogische achtergrond zou dit varkentje toch wel even wassen? Ik wilde het zo graag goed doen. Mijn kind maakte werkjes met stoom uit zijn oren en veel weerstand. Het schoolwerk werkte als een rode lap op een stier. Onder deze omstandigheden leer je niet, dan overleef je. Diep van binnen voelde ik dat ik het los mocht laten. Ik ben niet hun juf, ik ben hun moeder. Binnen mijn gezin is nu behoefte aan rust, ruimte om te ZIJN. De wereld vergaat niet als de kinderen een paar weken wat minder aan school doen. En ik ben geen minder goede moeder als ze niet al hun schoolwerk af hebben. Dit was wat mijn kind mij liet zien. Het MOETEN loslaten. Ja dat is het… Ik zocht nog even naar bevestiging door de juf te mailen of ze contact met me op wilde nemen. Graag kreeg ik van haar een soort van toestemming. Ze belde een paar dagen later. Intussen had ik hier thuis het roer omgegooid, helemaal zelf besloten. “Lieve schat, je hoeft niets meer voor school te doen, helemaal niets. Je mag gaan doen waar jij behoefte aan hebt en blij van wordt”. De frustratie verdween bij kindlief uit de ogen en er verscheen een grote glimlach. ”Echt?, vind de juf dat ook goed?” Mijn kind wil het ook graag goed doen en aan de verwachtingen van de juf voldoen (de appel valt niet ver van de boom). Eigenlijk deed het er niet toe, want deze beslissing voelde zo goed voor ons. Maar toen de juf belde en zei: “Renske laat het los, er zijn belangrijkere dingen in het leven dan school”, was dat toch wel erg fijn. De volgende dag heeft mijn kind in twee uur tijd schoolwerk gemaakt voor twee dagen, niet omdat het MOEST maar omdat het kon! Loslaten....mijn les op dit moment❤️

Loslaten…mijn les op dit moment Mijn destijds drie jarige dochter zat prima in haar vel, ging met veel plezier naar het kinderdagverblijf, was vrolijk, niets aan de hand zou je zeggen. Er was alleen 1 probleem, zij wilde geen afscheid nemen van haar luier. Ze weigerde naar de WC te gaan en raakte totaal in paniek wanneer we alleen maar voorstelde zonder luier door het leven te gaan. Tja en dat is toch wel lastig als je bijna 4 wordt en dus naar school mag en op school een kind niet mag komen met een luier aan. Op het kinderdagverblijf wilde ze met ons in gesprek, de druk op onze dochter werd liefdevol opgevoerd. Ze week af van de standaard, wat was hier aan de hand? Op haar toekomstige school ben ik gaan praten en daar werd me geadviseerd om via de huisarts een afspraak te maken in het ziekenhuis op de poep en plas poli. Deze hele situatie raakte mij als moeder enorm. Natuurlijk hadden wij als ouders gewoon geen luiers meer kunnen kopen en zo onze dochter min of meer kunnen dwingen, maar dat voelde helemaal niet goed. Ik voelde van alles. Onmacht, waarom wilde ze niet gewoon net als alle andere kinderen zindelijk worden. Ze was eigenlijk al lang zindelijk, dat voelde ik aan alles. Haar plekje op het kinderdagverblijf zou komen te vervallen als ze vier werd en op school mocht ze niet komen met een luier. Paniek voelde ik ook, wat nu? Ik moest gewoon werken, waar moest mijn kind dan heen? Ik wilde deze situatie zo graag oplossen maar dat lukte niet. Op het moment dat school voorstelde om een afspraak te maken in het ziekenhuis voelde ik daar zoveel weerstand tegen. Met mijn dochter was niets mis… ik ben gaan zakken in mijn lijf, uit mijn hoofd terug naar mijn gevoel. Wat wilde deze hele situatie MIJ zeggen? En daar was ineens het inzicht waar ik zo lang naar op zoek was. Wie wilde niet naar school? Dat was niet mijn dochter…. IK wilde niet dat mijn laatste, jongste kind naar school ging. Ook al riep ik heel hard dat ik daar geen problemen mee had. Ik voelde eenzaamheid bij de gedachte dat ik dan alleen thuis zou zijn, daar hield ik niet van. Alleen met mezelf, ineens ruimte om te voelen, ruimte voor al die dingen die ik jaren weg had kunnen stoppen omdat ik het gewoon weg te druk had met mijn gezin. Ik wilde mijn dochter onbewust niet loslaten en zij voelde dit feilloos aan. Zij wilde haar luier niet loslaten. Zindelijk worden is ook een vorm van loslaten. Vasthouden aan haar luier, betekende dat ze niet naar school mocht en dus thuis kon blijven bij haar moeder die onbewust uitstraalde dat ze haar nodig had. Dit is wat kinderen doen. Zij voelen feilloos aan wat er onbewust speelt bij jou als ouder en spiegelen dit aan jou, zodat jij jezelf hier bewust van kunt worden. Je kunt als ouder aan de slag met jouw eigen stuk en het kind kan het letterlijk loslaten. Oke, het besef van mijn rol in dit geheel zorgde voor veel verdriet. Ik heb wat tranen gehuild. Wat had ik nu nodig? Wat hadden wij nu nodig? Ik voelde aan alles dat we samen iets meer tijd nodig hadden om onze periode samen op een fijne manier af te sluiten. En als je dat uitstraalt zal je zien dat je dit ook aantrekt en de wereld om je heen meewerkt. Binnen een week was geregeld dat mijn dochter tot aan de zomervakantie nog naar het kinderdagverblijf kon gaan. School stemde in met een halve dag per week oefenen met luier aan. En de andere dagen? Die hebben we samen intens genoten. We hebben samen nog een peuterzwemcursus gedaan, wij met z’n tweetjes. Zo fijn! Zelf ben ik aan de slag gegaan met mijn eigen stuk, het niet graag alleen willen zijn, het min of meer onthand zijn zonder kinderen om me heen, wie ben ik naast mijn rol als moeder. Waar nodig heb ik hier hulp bij gevraagd en ben tot hele mooie en waardevolle inzichten gekomen. Een tijdje later kwam mijn dochter met de mededeling dat zij overdag geen luier meer aan wilde en was vanaf dat moment zo zindelijk als het maar zijn kan. Zij had vertrouwen en kon loslaten en haar moeder ook! Dit is één van de vele mooie, bijzondere maar ook vaak confronterende en niet altijd leuke lessen die ik van mijn kinderen leer. Hier groei je van als ouder en als mens. En die ervaring gun ik jou ook! Loop je ook ergens tegen aan met je kind? Word je geraakt door het gedrag van je kind maar kun je het niet plaatsen? Voel je welkom om hier samen naar te kijken.